Week 2016/2 in woord en beeld

Dat ik soms nogal onhandig kan zijn, is een understatement. Soms is dat helemaal niet zo tof, maar deze week was het effect eigenlijk wel aangenaam. Ik ging namelijk naar de kruidenwinkel hier vlakbij, waar ik wat staaltjes van onbekendere kruiden meekreeg. Staaltjes in een vrij plooibare plastic verpakking. Maar neen, ik moest geen apart zakje hebben, want “ik had een apart vakje in mijn sjakosj en lang ging het er toch niet inzitten”. Gevaarlijk! Want uiteraard vergat ik dat die potjes daar zaten, waardoor ze tegen ’s avonds volledig kapot gekneusd waren. En ja, ’t was een beetje geprul om al die potjes over te kappen en mijn handtas uit te kuisen, maar ik kon het gewoon niet erg vinden, want die tas, man die rook lekker. Maar echt serieus, zo goed! En nu nog steeds een beetje, mmm!

Behalve met kruiden liep ik deze week ook met twee nieuwe (solden)aankopen rond: enerzijds een trekrugzak, want hoewel we niet meteen meerdaagse trekkingen gaan doen, gaan we binnenkort wel op reis en i.p.v. nu een gewone koffer en dan binnen een tijdje toch een trekrugzak te kopen, gingen we meteen voor dat laatste omdat die beide functies kan vervullen (minimalistisch denken: check! Ale, als ge efkes negeert dat we wel degelijk iets gekocht hebben 😉 ). Als tweede kocht ik nog een wandelrugzak, maar dan eentje voor dagtochten, want ondanks al onze wandeltochten hier, had ik eigenlijk niet eens een deftige rugzak. Dat bloemetje was nu niet echt nodig, maar bon, als ze dat de beste manier vinden om hun vrouwenlijn aan te duiden, mij niet gelaten. Belangrijker is dat beide rugzakken comfortabel zitten én dat het merk behoort tot de Fair Wear Foundation. Binnenkort Ooit show ik ze dus wel eens in detail in een Fair Wear Friday!

Voor de rest was dit vooral mijn laatste werkweek, eentje die weliswaar niet echt onder de noemer “rustig uitbollen” viel. Aangezien die opmetingen waarop ik aan het werken was zeker afgerond moesten worden, was ik dinsdagavond de laatste aanwezige. Gelukkig kon ik zelf nog wel lachen – zij het een beetje bitter – om de ironie van onderstaande foto: een boek lezen over het loslaten van perfectionisme, terwijl net dat perfectionisme ervoor zorgt dat je die plannen wilt afwerken (ondanks een verkeerd ingeschatte planning die niet jouw fout is) en daardoor om 20u met McDonald’s op de trein stapt.

Donderdag was dan effectief mijn laatste werkdag, eentje die ik opnieuw als laatste afsloot (weliswaar met nog niet volledig afgewerkte plannen, want na een beetje gevecht in mijn hoofd besloot ik dat mijn laatste werkdag mij geen inzinking om 23u ’s avonds waard was). Beetje bizar, maar hoe dan ook beter dan het afscheid op mijn vorig werk, waar ik mijn laatste werkdag op doktersvoorschrift thuis doorbracht om te bekomen van de week ziekenhuis in wat mijn voorlaatste werkweek had moeten zijn. Ik maakte als bedankje een mangotaart (gebaseerd op Kelly’s recept voor een aardbeitaart) en kokosrotjes van Fieke. En kreeg zelf Belgisch geïnspireerde Zwitserse cadeaus: twee bieren (Belgium Blanche en Swiss Blonde – die naar Johan gaan) en chocolade. En zo zit mijn eerste buitenlandse werkervaring erop…