Week 2016/21 in woord en beeld

Mijn broer kwam deze week op bezoek en dat betekent twee dingen: veel sporten én mooi weer! Ik weet niet hoe hij het doet, maar telkens hij naar hier komt – en dat is ondertussen toch al 3x een week -, is het weer hier overwegend fantastisch. Behalve dat het zalig zou zijn om hem continu dichterbij te hebben, is ook het weer dus een reden om te duimen dat hij ook ooit naar hier wilt verhuizen 🙂

Aangezien hij met de nachtbus naar hier kwam, hielden we het dinsdag vrij rustig met enkel een mountainbiketochtje. Alhoewel… al na amper 6km slaagde ik (of toch vooral het parcours dat ik koos) erin om hem “wat een k*tland” te doen uitroepen. Uiteraard om te lachen, maar ik moet eerlijk toegeven dat 21km mountainbiken met bijna 700 hoogtemeters misschien niet écht onder de noemer rustig valt… Ach ja, zo was het een waardig “welkom terug” 🙂

De dag erna trokken we richting Schwyz om daar de klim naar de 1300 meter hoger gelegene Grosser Mythen aan te vatten. Een kort telefoontje met de toeristische bevestigde ons dat de wandeling naar de top open lag, al was er wel kans op “een beetje” sneeuw. Ik vond het lichtelijk overdreven dat ik berispt werd toen ik antwoordde dat dat geen probleem zou zijn, maar onderweg besefte ik waarom: dat “beetje” was namelijk niet de occasionele vlek van 1cm dik die ik verwacht had, maar wel heelder stukken waar mijn kuiten al eens half in verdwenen. Na twee jaar zijn mijn sneeuwnormen blijkbaar toch nog steeds niet helemaal Zwitsers 😉
Alsof de hoogtemeters en het smalle pad zelf al niet voldoende waren, zorgde ook de sneeuw er dus voor dat het een stevige wandeling werd. Maar magnifiek, amai! Nadeel van deze periode (eind mei) is namelijk dat wandelingen op de vierduizenders zelf nog niet doenbaar zijn, voordeel is dan weer dat je diezelfde toppen vanop de “lagere” bergen (zoals de Grosser Mythen van 1898m) in volle besneeuwde pracht en praal kan zien schitteren. ’t Was dus onderweg al genieten van het uitzicht en op de top kwam daar dan nog eens het zicht op de Vierwaldstättersee bij. Fantastisch!

Op woensdag trokken we voor het eerst dit jaar naar het openluchtzwembad van Johans werk, waar het even duurde voor we in het water raakten (22 °C, dat is koud!), maar het eens erin wel veel deugd deed. De geplande rustdag viel wel nogal in het water toen mijn broer ’s avonds eerst nog met Johan ging fietsen en we vervolgens met ons drietjes nog een toertje gingen lopen.
Ik vergat bij al deze activiteiten compleet om een foto te nemen, maar gelukkig bleken de werken aan ons appartement een alternatief te bieden: de extra isolatielaag is ondertussen namelijk aangebracht en zorgt voor een bijna-verdubbeling van de buitenmuren.

Op vrijdag had Johan verlof genomen om samen met ons een nieuwe streek te ontdekken: het door UNESCO erkende biosfeerreservaat Entlebuch, waar je o.a. veenlandschappen en karstkloven kan zien. We belden opnieuw eerst naar de toeristische dienst die ons liet weten dat alles onder 1400m perfect doenbaar was. Wijle dus van plan om een wandeling in het lager gelegen gebied te doen.
Maar euhm ja, jullie lezen het goed: “van plan”. Dat plan veranderde namelijk snel toen we ter plaatse op een wandelkaart zagen dat we boven uitzicht konden hebben op het trio Jungfrau, Eiger, Mönch én dat we duidelijk hoger konden dan 1400m zonder sneeuw tegen te komen, waardoor we ietwat overmoedig beslisten om te proberen richting top van de Brienzer Rothorn te gaan. Briljantste idee van de dag zo bleek… Voor we het goed en wel beseften was er namelijk geen echt pad meer te zien en waren we op handen en voeten een steile wand aan het beklimmen. Een blik naar beneden zorgde voor een kortstondige aanval van hoogtevrees bij Johan en mij, iets waar we normaal geen last van hebben. De combinatie daarvan met opkomend onweer en een blik naar boven (waar de afstand tot de top en dus het gehoopte uitzicht nog altijd niet zo dichtbij leek), deed ons uiteindelijk toch beslissen terug te keren (en wie nu denkt: waarom dán pas: dat vroegen mijn ouders zich ook af 😉 ). De afdaling zorgde voor nog wat extra vrees, dit keer vooral bij mijn broer, zodat we uiteindelijk alledrie blij waren dat we terug veilig beneden stonden en aan het laatste gemoedelijke stuk door de veenlandschappen konden starten. Al zijn we stiekem ook blij dat we de klim toch gedaan hebben en gaan we deze zomer eens uitzoeken hoe dat pad écht loopt 🙂

In het weekend wilde het weer iets minder mee, al deden we zaterdagnamiddag wel een fietstocht bij ons in de buurt. Mijn broer stippelde een tocht uit en slaagde erin ons een heel mooi nieuw wegje in de buurt te laten ontdekken; ik moet duidelijk eens wat vaker durven afwijken van de gekende paden! Johan en hij gingen voor een grote route van 75km, ik sloeg na een derde daarvan al af en keerde huiswaarts, want na de voorbije dagen en bijhorende inspanningen volstond 45km echt wel.

Dit keer vergat ik mijn toestel overigens niet, maar was de batterij plat… Geen fietsfoto dus, wel eentje van een artikel dat ik zaterdag las over een onderzoeker die wilde kijken hoe spinnen hun web spinnen. Omdat die dat echter vooral ’s nachts doen, gaf hij een deel van de beestjes een oppeppend middel in de hoop dat ze wakker genoeg zouden blijven om hun web overdag te weven. Dat deden ze niet, maar hun web bleek er plots wel heel anders uit te zien. En dus werden nog wat extra middelen uitgetest met o.a. onderstaande resultaten (ter vergelijking staat rechtsonder een normaal web): onder invloed van benzedrine (of speed, linksboven) starten de spinnen met veel enthousiasme, maar zonder enig doel, waardoor ze een web boordevol gaten krijgen. Cafeïne (midden boven) zorgt vanaf het begin voor complete chaos, terwijl ze op marihuana (midden onder) normaal starten maar halverwege hun concentratie verliezen. Hoewel ik nu niet echt fan ben van experimenten op dieren, vond ik het wel grappig om te lezen (en tegelijk een beetje freaky, want geeft bijvoorbeeld cafeïne gelijkaardige effecten op mensen eigenlijk?).

Zondag regende het vooral en hielden we dus een echte rustdag 🙂 Meer dan ’s avonds in Zürich centrum op restaurant gaan met een kleine ommetoer langs het tijdelijke paviljoen op de Zürichsee (later meer daarover), deden we dus niet. ’t Was alleszins genieten van deze week, zowel om nog eens wat dagen met mijn broer door te brengen als door de activiteiten zelf!