Week 2016/41&42 in woord en beeld
Ciao tutti! Terwijl Johan twee weken in de VS verblijft voor zijn werk, profiteerde ik er van om een week onder te duiken in een Italiaans taalbad in Bologna. Mijn plan om daar ’s avonds eindelijk eens wat tijd te maken om te bloggen (“ah ja, ik ben daar toch alleen”), was echter duidelijk een beetje te ambitieus. De combinatie van vier uur les in de voormiddag, Bologna ontdekken in de namiddag en volgens het Italiaanse ritme – en dus laat – avondeten, maakte dat ik ’s avonds meestal knock-out in mijn bed kroop en hoogstens nog een serie bekeek 🙂 . Then again, ik ben al lang blij dat het ijzerinfuus dat ik in oktober kreeg wél een positief effect heeft op mijn vermoeidheid (in tegenstelling tot de tabletten die ik daarvoor maanden slikte): ik ben er nog niet, maar er is duidelijk beterschap, jeej!
Over Bologna zelf, ga ik zeker nog bloggen, nu spring ik nog eventjes terug naar de weken na onze verhuis. Want ja, de verhuis zelf is één ding, alles wat erna komt nog iets anders. Zo wilden we ons bureau helemaal anders aanpakken, want behalve de oriëntatie zorgden ook de donkere meubels ervoor dat die ruimte in het vorige appartement vaak wat te donker aanvoelde. Een zoektocht naar een geschikte houtsoort (liefst lokaal, liefst massief, liefst betaalbaar) was dan ook de eerste stap.
Deze week konden we ook eindelijk terug onze wasmachine gebruiken. Hier in Zwitserland hebben de meeste gebouwen een gemeenschappelijke wasruimte, iets waar ik in theorie helemaal voor ben, maar in de praktijk minder fan van was. Om de tweeënhalve week een dag kunnen wassen vind ik namelijk belachelijk weinig… We wilden na de renovatie het toilet in de badkamer dan ook laten verwijderen om daar een aansluiting voor de wasmachine te voorzien (zoals het vroeger ook was), alleen was het wat onnozel om die werken uit te voeren in het oude appartement, waar we nog amper twee maanden zouden blijven. In het nieuwe appartement brachten we dat dan ook snel in orde, hoera voor terug normaal kunnen wassen!
Daarnaast gingen we aan de slag met de planken van de inbouwkasten in de gang, die de vorige bewoners hadden beplakt met folie. Op zich geen slecht idee, maar de lijm was zodanig beginnen verweren dat die kasten stonken gelijk de pest. We prutsten er dus alle folie af en gaven alles een proper likje verf.
Eens dat werk achter de rug was, konden er meteen een heleboel dozen uitgepakt worden: de ene kast werd de “garderobe & sport”-kast, want ahum ja, als je graag kampeert én skiet én fietst én motorrijdt, dan verzamel je wel wat spullen blijkbaar.
De andere kast werd een voorraadkast voor de keuken met al onze meelsoorten, noten, zaden, pasta, linzen…
Die nieuwe keuken, die blijkt namelijk iets kleiner uit te vallen dan gedacht. Ze is weliswaar iets breder, maar minder diep en de kastjes zijn kleiner, waardoor we er minder spullen in kwijt kunnen. Naast de voorraadkast in de gang, trokken we dus ook – tegen het plan in om te gaan voor kwaliteitsvoller en duurzamer – naar de Zweed. Investeren in dure of unieke stukken voor een keuken die in een eventueel toekomstig huis toch weer anders zal zijn (want: andere (huur)keuken om mee te combineren), tja, dat vonden we precies wat zot en dus gingen we voor een paar standaardkastjes. Nu maar duimen dat er niets mis mee is, want ik vind ze hier in Zwitserland toch wel heel streng met hun 0 dagen teruggaverecht 😉
Eens de grote werken achter de rug, was er ook tijd voor kleiner huishoudelijk geprul. Zo begonnen onze houten lepels en spatels er wat triestig uit te zien, dus maakte ik een mengsel van bijenwas en kokosolie om ze mee in te wrijven.
Terwijl wij binnen aan het werk waren, gingen de werken buiten ook voort, met onder meer de aanleg van een hellend vlak naar ons gebouw. Handig voor wanneer we met een fietskar vol gerief thuiskomen 🙂 (en natuurlijk vooral voor de oudere mensen in het gebouw).
Zelf trok ik vooral naar buiten om wat te wandelen en mijn hoofd zo de nodige frisse lucht te bezorgen. Hoewel vooral de mooie zichten en de schattige taferelen, zoals deze verzorgende moederkoe, mij naar buiten drijven, is het mooi meegenomen voor mijn 30 before 30-lijstje dat al dat wandelen voor een mooi rijtje van 10 000 stappen per dag zorgde.
Al voelde ik mij daar ook wat onnozel over, toen ik dit artikel las over dertig minus dertigjarigen. Het zijn namelijk mensen die al zoveel zotte dingen verwezenlijkt hebben dat ik mij met mijn “ik ben bijna 30 en weet totaal niet meer wat ik wil of moet doen” even heel kleintjes voelde. Tot zover voor artikels die waarschijnlijk motiverend bedoeld zijn…
Ach ja, gelukkig zijn er leuke treintjes in het centrum om mij op te beuren 😉
Of spelletjes in de wachtzaal. Al is dit met zijn weg zoeken en valkuilen vermijden eigenlijk vooral een mooie metafoor…
In het weekend maakten we tijd voor een herfstwandeling langs de Teufelsschlucht in Olten. Weinig dat voor zoveel rust in mijn hoofd kan zorgen als dat!
Haha, een “garderobe & sport”-kast! Maar hé, mijn hobby neemt ook nogal wat ruimte in, ik denk dat dat volkomen normaal is 🙂 Leuk ook om al die Pit&Pit-potjes te zien in de voorraadkast 😀 En verder: fijn overzichtje + hartjes en duimpjes voor jou!
Hehe, oef, blij dat ik niet de enige ben met een grote hobbykast 😉 Ach, zolang het gevuld is met dingen die leuk zijn, waarom niet he? 🙂
Zo netjes je keukenkast!
Ik ben bijna 35 en ik heb ook nog niet echt iets verwezenlijkt 🙂
Je eigen hart volgen en daarbij de moed hebben om je hart ook te breken, vind ik anders precies wel een moeilijke levensbelangrijke beslissing en dus ook een mooie verwezenlijking!
Bedankt voor je lieve reactie, dit betekent echt heel veel 🙂
Ik ben heel benieuwd naar hoe je Bologna ervaren hebt. Die stad staat al een tijdje op mijn wish-list om te bezoeken (en dan vandaaruit met de trein reizen naar Ravenna en Ferrara…), maar het is er helaas nog niet van gekomen.
Tof initiatief van jou om daar cursus te gaan volgen!
Ik maak er werk van! Tip van de sluier: het is de moeite, maar inderdaad best te combineren met andere steden (zeker vanuit België).
Ik weet hoe je je voelt. Ik ben 32 en heb het gevoel dat ik maar een beetje aanmodder… Niets van aantrekken, ik probeer gewoon zoveel mogelijk plezier te hebben onderweg naar wat volgt (wat dat ook is).
Bedankt! Meestal lukt dat wel, maar op sommige momenten is het gevoel van aanmodderen (geen werk, studie stopgezet…) nogal overweldigend. Gelukkig is er ook véél wel de moeite, niet in het minst mijn relatie en er is niets belangrijker dan dat.
Knap toch wat je wel allemaal gerealiseerd hebt! Ook zeer benieuwd naar Bologna verslag!
Hartje voor je voorraadkast!
En ik ben 32 en heb voor mijn gevoel ook nog niet veel bereikt… niet dat ik weet wat ik exact wil bereiken, zo ben ik dan ook wel weer 😉
🙂 Dat is het hier ook wel een beetje: ik dacht dat ik mijn doel al gevonden had, maar ben daar nu niet meer zeker van. Maar wat dan wel… mja, dat weet ik dus ook niet.
Wauw, een taalbad, ik ben jaloers! 🙂 Heel benieuwd naar je belevenissen in Bologna.
Ik zou ook nogal stress krijgen van die 30 onder 30’ers, zijn wij dan zo abnormaal? 🙂
Ik heb mijn houten spatels allemaal weggegooid toen ze er zo begonnen uit te zien… ahum. Eocologisch, waddisda?
🙂 Ik ben ook maar toevallig op een receptje gekomen hoor om die spatels te behandelen. Blijkt dat dat dus echt wel een pak langer kan meegaan dan ik vroeger ook dacht (volgende stap is schuren); wel jammer van de spatels die ik al weggegooid heb…
Bij- en zeker en vast ook na zo’n verhuis komt heel wat kijken hé. Heel wat bezigheden zo te lezen. Mooi en overzichtelijk ook, die kasten, maakt het allemaal zoveel aangenamer. En leuk, dat extraatje van dat treintje :-).
🙂 Ja, dat treintje is wel een grappig ding; het rijdt eigenlijk maar gewoon van het centrum omhoog naar de universiteitscampus, maar het geeft het gevoel met een bergtreintje op de baan te zijn.
Eeeej, zo zot! Ik heb krakdezelfde spatel!! 🙂 En die lepel had ik ook, maar de steel was gebarsten, dus die heb ik een half jaar geleden weggegooid.
Laat u maar niet opjagen door die minus-dertigjarigen. Ze maken mensen onnozel met dat soort artikels. Alsof ge uw kansen al verkeken hebt als ge voor uw dertigste nog niks “gepresteerd” hebt. Content zijn met uw leven is het enige dat telt, en dat kan op miljoenen manieren. O, en hier is iets wat je misschien kan opbeuren als je weer eens zo´n artikel tegenkomt: https://allesuitdekast.wordpress.com/2015/10/16/why-its-never-too-late/
By the way, ik ben zelf 36 en heb nog nooit in mijn leven vast werk gehad. En sinds ik gestopt ben met mij daar zorgen om te maken, heb ik daar eigenlijk geen problemen meer mee 🙂
Merci, je reactie doet echt deugd! Want ook al weet ik het ergens wel dat het normaal is, het zoeken naar hoe of wat (en geen werk hebben en studie stopgezet…) zorgt iets te vaak voor het gevoel dat ik vooral aan het sukkelen ben momenteel.
Misschien moet ik mij daar inderdaad “gewoon” geen zorgen meer over maken en is het dan effectief geen probleem meer!
Leuk verslag! Wat een bezige bij ben jij toch 😉
Ik ben trouwens superbenieuwd naar jouw taalbad in Bologna! Was dat in een klooster? Een collega van mij heeft dat ook gedaan.
Neen, ik heb lessen gevolgd in een “gewone” school: elke ochtend 4u les; in de namiddag heb ik dan telkens Bologna verkend en zo wat op mijzelf extra geoefend in winkels en op restaurant enzo. Dat klooster klinkt wel heel tof! Weet je nog in welk klooster dat was? Misschien nog een idee als ik terug zou gaan voor een volgend niveau, ooit 🙂