21 eerste keren in 2021

Aan mijn huidig schrijftempo ben ik ergens tegen eind 2022 rond met terugblikken op 2021. De tijd ontbreekt om veel te bloggen, maar ik vind deze berichten zelf heel tof om jaar per jaar terug te lezen, dus ik zou het te jammer vinden moest er plots een gat vallen. Bear with me dus, langzaam maar zeker kom ik er wel 😉

1. Gevaccineerd worden met een nieuw ontwikkeld vaccin
Ik weet dat er tegenstanders zijn en ik snap ze eerlijk gezegd maar in een beperkt, goed onderbouwd aantal gevallen. Maar los daarvan: ik vind het gewoon ongelooflijk wat de wetenschap voor elkaar gekregen heeft – dat alleen verdient tonnen respect – en ben zelf heel blij dat ik mij kon laten vaccineren.

2. Op de top van de Allalinhorn staan
Niet mijn eerste vierduizender – dat was de Breithorn in 2015 – maar elke vierduizender die ik voor het eerst beklim, verdient een plekje in deze lijst!

3. Naar een Zwitserse kapper gaan, mijn haar laten kleuren en zelf kiezen voor een superkort kapsel (in tegenstelling tot dat ene superkorte kapsel toen ik 8 of 9 was, waar ik niet blij mee was 😉)

4. Een interview geven voor en over mijn werk (en dan nog eentje), een video opnemen voor mijn werk, professionele foto’s voor bij die artikels laten nemen
Het was bij momenten zéér buiten mijn comfortzone, maar tegelijk waren het wel fijne kansen. Voor wie mij eens in het Duits wil horen, vanaf ca. 2:30 ben ik in onderstaand filmpje – over een nieuw warmtedistributienetwerk in onze gemeente – aan het woord. Ik hoor en zie vooral hoeveel overgewicht ik heb en hoe vaak ik “euh” zeg, maar probeer ook te denken dat het wel zo slecht niet zal zijn als het ook effectief gebruikt wordt 🙃

5. De Schwägalppass, de Nufenenpass en een stuk van de San Bernardino-Pass opgereden
Door heuppijn lukte die laatste niet volledig, maar met 30 van de 45km op de teller is hij langer dan sommige andere cols die ik al deed (die dan natuurlijk wel een hoger stijgingspercentage hebben, maar dat negeer ik maar even 😜)

6. In een land tussenin moeten afspreken om überhaupt familie te kunnen zien
De eerste maanden van 2021 konden noch wij naar hen, noch zij naar ons komen zonder in beide richtingen in quarantaine te moeten (ofte concreet bijna een maand verlof moeten nemen voor ochot een paar dagen ter plaatse, onhaalbaar dus). Begin juni mochten wij nog steeds niet België, maar wel Frankrijk zonder quarantaine in en uit. Mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin mochten maximaal 48h de grens over zonder quarantaine, dus kozen we Givet, zo dicht mogelijk tegen de grens met België, zodat we die 48h maximaal konden benutten. Na 9 maand enkel digitaal contact was dit echt wel een van de hoogtepunten van het jaar.

7. Chocolade van Boissier eten en wafels bij Maison Dandoy
Ik denk niet dat ik al ooit zo zwaar de buitenlandse toerist in Brussel heb uitgehangen als toen we in de kerstvakantie een wafel bij Maison Dandoy op een terrasje gingen eten. Duur – Zwitserse prijzen in België, dat komen we niet zo vaak tegen… -, maar wel heel lekker! Nog lekkerder: de op-de-tong-smeltende chocolaatjes van Boissier die ik dit jaar dankzij mijn broer en zijn vriendin voor het eerst ontdekte.

8. Een thesis in een andere taal dan mijn moedertaal (ofte: in het Duits) geschreven en daarmee afgestudeerd aan een buitenlandse universiteit
Bloed, zweet en tranen heeft het gekost, maar nog altijd trots dat het ondanks alles toch gelukt is!

9. Redacteur mogen spelen
Spelen klinkt misschien wat stom, maar ik wil mijzelf ook in de verste verte niet gaan vergelijken met echte redacteurs, vandaar. Wat niet wegneemt dat mijn taalkundig hartje dit jaar wel meerdere sprongen maakte, toen we een Zwitserse schrijfster wat hulp konden bieden bij de vijf zinnetjes Vlaams die ze in haar boek wilde opnemen. Ze wilde dat het zeker Vlaams en niet Nederlands klonk en kwam zo via een collega van Johan bij ons terecht. Het voelde wat overdreven dat we haar boek als bedankje cadeau kregen voor zo weinig moeite, maar was natuurlijk wel heel fijn . Verder mocht ik het lectoraat doen van verschillende Franse samenvattingen van Duitse artikels (en mijn eigen artikel samenvatten in het Frans) en een heel boek proeflezen.

60. Te horen krijgen dat mijn broer vader wordt
Ok, hier heb ik zelf natuurlijk geen aandeel in, maar qua “geluksfactor” scoort deze “eerste keer” wel zéér hoog! Zo blij voor hem en zijn vriendin! En voor mijzelf natuurlijk, want tante zijn, ik vind dat al tof voor de petekindjes van Johan, laat staan voor het kindje van mijn eigen broer!

11. De abdijbibliotheek van St. Gallen, het klooster van St. Johann in Müstair en de Vitra Campus in Weil am Rhein bezocht
Op gebied van architectuur zijn dit toch wel de hoogtepunten van het afgelopen jaar. St. Gallen en Müstair toon ik nog wel in een volgend bericht over werelderfgoed, dus krijgt de Vitra Campus (oh, die gebouwen, oh, al die designmeubels – sommige weliswaar mooier dan andere) hier de eer.

12. Leukerbad, Val Müstair en Saas-Fee bezoeken
Zijn de bovenstaande drie architecturale hoogtepunten, dan zorgden deze drie voor een ongelooflijke portie nieuwe natuurpracht.

13. Live een WK op de weg zien, in België dan nog
Machtig, machtig! Wie niets met koers heeft, snapt waarschijnlijk totaal niet waarom dit zo aantrekkelijk is, maar als koersliefhebber krijg ik ook nu nog kippenvel van de filmpjes die ik die dag opnam.

14. Een award in ontvangst mogen nemen
Ik heb zelf voor deze award weliswaar niet echt iets gedaan, want ik nam het label “Energiestad goud” in ontvangst dat de gemeente al midden 2020 – de ceremonie vond toen door Covid-19 logischerwijs niet plaats – toegekend werd, dus vlak voor ik er begon te werken. Maar wetende dat ik nu met mijn werk een steentje bijdraag aan het behalen van het volgende label (waarbij uiteraard niet het label het doel op zich is, maar het is een leidraad om verdere stappen te zetten), stond ik daar nu ook weer niet compleet onterecht. Dat werk zorgde trouwens ook voor andere “eerste keren”: projectleiding mogen doen van een project dat over meerdere gemeentes loopt, deelnemen aan klimaatgesprekken op kantonaal niveau… Ik ben er een beetje en stoemelings ingerold, in al dat energiewerk, maar het is ongelooflijk fijn en fascinerend om te mogen doen en geeft (behalve veel werkstress, ahum) heel veel voldoening.

15. Naar een voetbalmatch van mijn thuisstad gaan kijken
In tegenstelling tot koers kan voetbal mij eigenlijk niet echt bekoren. Behalve dan ter plaatse, want dan zit ik binnen de kortste keren toch mee te juichen.

16. Al wandelend de zolen van mijn schoenen verloren
Euh ja, dat zat zo: ik kocht in het laatste jaar aan de universiteit werfschoenen, omdat we toen een werf gingen bezoeken “en dat later zeker zouden nodig hebben”. Dat bleek nogal mee te vallen, want hoewel ik af en toe naar een werf moest, had ik daar zeker niet elke keer die schoenen (met stalen tip) voor nodig. Toen we naar Zwitserland verhuisden en ik aan de slag ging bij een bureau dat weliswaar focust op geïnventariseerde of beschermde gebouwen, maar niet in de uitvoering actief is, belandde de schoendoos jaren op zolder. Tot dit jaar, toen ik voor een werfbezoek te horen kreeg “dat ik zeker schoenen moest meebrengen die vuil mochten worden”. Tja, blijkt dus dat – toegegeven, niet al te kwalitatieve – rubberen zolen na ca. 10 jaar niet veel meer waard zijn. Ik had op de werf zelf eerst totaal niet door waarom ik meer en meer een wobbelig gevoel bij het stappen kreeg, maar toen ik op het werk weer van de fiets stapte en een deel zool daarbij aan mijn pedalen bleef plakken, drong de reden plots wel door. Dus ja, schoenen in de vuilbak; de op de werf achtergebleven stukken zool zullen mogelijks in een fundering vereeuwigd worden, waarvoor nu al mijn excuses aan toekomstige verwarde archeologen 😜.

17. Regelmatige bezoekjes van een buurkat krijgen
Er verwijlen regelmatig buurkatten in onze tuin (onze lounge is een favoriete rustplek), maar de meesten spurten ervandoor van zodra we nog maar durven verschijnen in de tuin. Dit jaar veranderde dat voor het eerst. Het vertrouwen van deze kat startte vermoedelijk die keer dat we haar uit de boom in onze tuin gered hebben (vluchten voor een aanlopende hond en dan plots beseffen dat ze hoger geklommen was – zoek maar op de foto 😉 – dan ooit tevoren…). Doordat ze overdag altijd buiten rondloopt en er bij ons meestal wel iemand thuis is (Johan werkt voltijds thuis, ik heb op maandag vrijaf en werk – afhankelijk van de homeofficeregels – 1 of 2 dagen thuis), loopt ze in de zomer, als onze deur naar het terras meestal openstaat, naar believen binnen en buiten. Wat dus leidt tot plotse ontdekkingen van een kat in de kleerkast (tja, zal ons leren die deur te laten openstaan), in de boekenkast, in een wasmand…, beseffen dat dozen van leveringen niet meer veilig zijn en plots aandachtig gezelschap in homeoffice hebben.

18. Een gepersonaliseerd schilderij cadeau krijgen
Dankzij de lieve Trijnewijn, die zich baseerde op een foto van de Palpuognasee. Ik word er nog altijd blij van als ik het in de kast zie staan 😍

19. Een “Höhenfeuer” op 1 augustus meemaken
Een typisch gebeuren op de nationale feestdag hier zijn de zogenaamde “Höhenfeuer” (hoog vuur). Wreed ecologisch is het weliswaar niet om een stapel hout zomaar in brand te steken (maar zo impactvol nu ook weer niet), wel heel mooi om te zien. Fijn om die traditie eens meegemaakt te hebben!

20. Met een auto op een trein rijden
Toen we eind augustus een weekend naar Saas-Fee gingen, volgden we gewoon de gps. Groot onze verbazing toen plots bleek dat op een autotrein moesten, die ons via een 14 kilometer lange tunnel van Kandersteg naar Goppenstein bracht.

21. Pendelen met een catamaran
Het is niet mijn dagdagelijkse pendelvoertuig – dat zijn de e-bike of de gewone fiets + trein -, maar toen ik voor het werk naar Duitsland moest, kon ik wel voor het eerst meevaren met een catamaran.