Gedicht: Een menigte
Verbaasd merkte de moeder
dat zij een menigte werd.
Binnen enkele dagen was het
gebeurd, bleek zij uiteengevallen
in een waaier van vrouwen.
De weerloos-blije liep daar
van haar geheugen te genieten;
de verslagene, die snel op weg
wilde naar welke dood dan ook;
de trieste die er niets van begreep,
die alleen zachte vlindervleugels
tegen de wangen van het kind
zag slaan, onophoudelijk. Rond
het groepje stormde de furie,
pamfletten en woedende brieven
in de handen. Achteraan ging
de wanhoopsmoeder die al maanden
de kapper niet had gezien.
Hoe hen te hoeden, te zorgen dat elk
de voeten in dezelfde richting sleept?
Ons is iets overkomen, kan ze zeggen,
wij zijn de menigte die moeder heet.
En zij die in de verte aan het water
staat, en wenkt, is een van ons.
(Anna Enquist, De tussentijd)
zeer speciaal gedicht die me veel visuele beelden oplevert. Heel intrigerend.
maar ook heel bevreemdend (en wat storend) hoe de zinnen gesplitst worden over de lijnen.
Ja, ik vond het ook heel intrigerend. Is vermoedelijk nog meer zo als je effectief moeder bent.
Ik vind de opsplitsing niet storend, maar ik snap wel wat je bedoelt; het voelt hier en daar wat “random” gedaan.
Oe, dat komt binnen. Ik voel pijn, denk en herbeleef oud verdriet. Vind het zo raak omschreven, “de menigte die moeder heet”. En tegelijk eindigt het mooi met hoop en voel ik die ook (even).
Merci om hier zo’n mooie gedichten te blijven delen.
(hé, ik lees het nog even na voor versturen om te checken op spellingsfouten en merk dat ik ook even gerijmd heb 🙂
Hihi, dat rijmen.
Ik vind het jammer voor jou dat dat oud verdriet er toen was. Tegelijk ook wel mooi dat een ander soms zo goed kan uitdrukken hoe het voor jezelf voelt of voelde, he? Heb ik met dit gedicht minder, omdat ik natuurlijk (nog) geen moeder ben (al sprak het mij desondanks wel meteen aan, omdat het zo beeldend is), maar het doet altijd wel deugd – en schuurt soms ook – als een gedicht dat kan.
Dankjewel voor je lieve reactie.
En ja, idd mooi en schurend als een gedicht dat kan. Ik zei het nog tegen mijn man nadat ik het hier las: in al die jaren nog nooit zo raak omschreven gehad hoe ik me toen voelde. Ik was er ondersteboven van (en nu nog als ik het herlees).