C-vergunning 🗸

Eind april liet ik in een maandoverzicht weten dat ik een aanvraag voor een C-vergunning (een permanente verblijfsvergunning) ingediend had. Ik had toen net het formulier gekregen om mijn B-vergunning (een verblijfsvergunning van vijf jaar) te verlengen, maar maakte daar – middels het zinnetje “Omwille van succesvolle integratie zou ik een vestigingsvergunning C willen aanvragen” – een nieuw verzoek van. Die “succesvolle integratie” was weliswaar meer bij wijze van spreken, want het is pas wanneer je staatsburgerschap wilt aanvragen dat je effectief moet bewijzen dat je geïntegreerd bent (bijvoorbeeld – al naargelang het kanton – door een inburgeringsgesprek of stemming in de gemeente).

In het standaardgeval kan je een C-vergunning pas na 10 jaar aanvragen, maar als inwoner van sommige EU- of EFTA-landen (EFTA is de Europese Vrijhandelsassociatie) zijn er uitzonderingen op en kan je dat al na vijf jaar doen. Bovendien moet je ook minder documenten indienen, want wie niet uit deze landen komt – zoals een van Johans collega’s uit Canada – moet voor een C-vergunning al een taaltest afleggen. In ons geval bracht de aanvraag gelukkig slechts een kleine en bovendien zeer efficiënte administratieve molen op gang.

Ik moest drie formulieren aanvragen: enerzijds de zogenaamde Betreibungsauskunft die aantoont dat ik geen schulden gemaakt hebt, anderzijds een bewijs dat ik nog geen sociale hulp nodig gehad heb. Beiden moest ik opvragen in alle woonplaatsen waar ik de afgelopen drie jaar gewoond heb, wat – ondanks de vijf adressen die ik in die tijd gehad heb – gelukkig maar op twee gemeentes neerkwam. Tot slot moest ik ook een Arbeitsbestätigung opsturen, waarin mijn werkgever bevestigt dat ik er werk, aan hoeveel procent én dat er geen ontslag voorzien is (ale oef, weet ik dat ook meteen 😉).

Terwijl ik in Parijs was, kreeg ik van Johan een foto met als bijschrift “Jeej 🤗”. Beetje jammer dat het internet in het hotel zo onstabiel was dat ik de foto niet kon zien 😜 Bleek dus dat er een blinkende, nieuwe C-vergunning op mij lag te wachten. Vanaf nu ben ik dus een Niedergelassene in Zwitserland, hoera!

Los van het feit dat levenslang in Zwitserland mogen blijven zonder verdere aanvragen e.d. alleen al iets is om zéér content mee te zijn, heb ik deze vergunning ook volledig zelf “verdiend”! Bij mijn B-permit indertijd had ik namelijk nog geen werk en dus vulde Johan een formulier in waarin hij bevestigde in te staan voor mijn onderhoud. Hoewel ik hem daar heel dankbaar voor ben (anders had ik mogelijks na 6 maand terug moeten keren, omdat ik toen nog steeds geen werk had), voelde het voor mijn feministische zelf toch een beetje aan als falen dat ik “onderhouden” moest worden. Dit keer daarentegen heb ik er zélf voor gezorgd werk te vinden, geen schulden te maken, geen sociale hulp nodig te hebben. Dat klinkt misschien niet bepaald als de allergrootste verwezenlijking, maar gezien hoe moeilijk het geweest is om hier werk te vinden én om door mijn gezondheidsproblemen niet één keer terug te vallen op een uitkering, was het zeker ook niet evident. Daarom, hoe leuk die eerste vergunning indertijd ook was, ben ik dubbel zo blij met deze. I did it 💪👊