Reis om de wereld in 196 boeken, gelezen in 2024

Begin 2018 besloot ik een boekenreis rond de wereld te starten, eentje waarmee ik jaren papieren reisplezier voor de boeg heb. Nadat ik in 2018 14, in 2019 2, in 2020 6, in 2021 8 en in 2022 en 2023 telkens 10 nieuwe landen “bezocht”, is het tijd om eens te kijken uit welke landen ik het afgelopen jaar boeken las . Ter herinnering: een boek – fictie of non-fictie – telt mee voor een land, wanneer het boek zich in dat land afspeelt en de auteur een sterke verbinding met het land heeft (hij/zij is er opgegroeid, woont er al jaren, heeft er zijn/haar roots…).

• Syrië: Zoulfa Katouh, As Long as the Lemon Trees Grow
  Heel straf, dit jeugdboek over de situatie in Syrië. Mooi evenwicht tussen de romantische verhaallijn en de harde realiteit van het leven in een land in oorlog.
  
• Finland: Tove Jansson, Zomerboek
  Mooi verhaal over een kleindochter met zoveel vragen en een grootmoeder met zoveel wijsheid op een verlaten eiland voor de Finse kust.
  
• Vietnam: Nguyễn Phan Quế Mai, The Mountains Sing
  Tragisch, maar mooi verhaal over meerdere generaties in Vietnam. Veel bijgeleerd over de geschiedenis: de opkomst van het communisme in het noordelijke deel van Vietnam, de Vietnamoorlog – waarvan mijn blik tot nu toe toch wel zeer westers/amerikaans gekleurd was -, de landhervorming…
  
• Pakistan: Musharraf Ali Farooqi, Between Clay and Dust
  Op zich een intrigend boekje over worstelaars in Pakistan, maar ik miste wat diepgang bij de uitwerking van de personages.
  
• Portugal: José Saramago, Memoriaal van het klooster
  In tegenstelling tot o.a. De stad der blinden heeft dit boek een normale zinsopbouw (gebruik van leestekens e.d.) én is het geen pure fictie, maar deels gebaseerd op waargebeurde feiten: Dom João V, koning van Portugal, liet het klooster van Mafra naar het voorbeeld van het Escorial bij Madrid bouwen. Zelf architecte en architectuurhistorica zijnde was de focus op de bouw natuurlijk sowieso al heel fascinerend, maar Saramago legde er nog een laagje magisch realisme bovenop. Heel graag gelezen.
  
• Kameroen: Hemley Boum, Les jours viennent et passent
  Naast Oceanië is Afrika duidelijk het continent waar ik nog het meeste landen te ontdekken heb en dat terwijl er zoveel sterke schrijvers zijn. Zo ook Boum, want dit verhaal, over drie generaties Kameroense vrouwen. Vooral het eerste deel, met de sterke moeder-dochter-verhaallijn, was overtuigend; het tweede deel, waarin Boko Haram aan bod kwam, was weliswaar heel educatief, maar voelde net iets te plots.

Met 6 nieuwe landen was dit zeker geen sterk reis-rond-de-wereld-leesjaar, maar wetende dat het ook het eerste jaar met zoonlief was en ik er op voorhand eerlijk gezegd van uitging dat ik amper ging kunnen lezen, ben ik eigenlijk wel tevreden.